Rozwój szkolnictwa w Lubinie na przykładzie I LO – im. M. Kopernika

Źródło: Międzynarodowe Polsko - Niemieckie Sympozjum "Lubin dawniej i dziś – wspólne dziedzictwo kulturowe", Towarzystwo Miłośników Ziemi Lubińskiej Lubin 2002; Autor: Barbara Tokarska, I Liceum Ogólnokształcące w Lubinie

Temat sympozjum “Lubin dawniej i dziś – wspólne dziedzictwo kulturowe” daje możliwości zwrócenia uwagi na rolę, jaką w tworzeniu historii Lubina miało szkolnictwo. Przemawiają za tym niezmiernie ważne fakty, liczby i postacie autentycz­nych ludzi, którzy tworzyli wtedy wizerunek oświa­ty. Rozwój szkolnictwa lubińskiego uwarunkowany był istniejącą sytuacją i uzależniony od polityki oświatowej ówczesnej Polski Ludowej.

1. Polityka oświatowa w powojennej Polsce.

Moje wystąpienie ograniczyłam do szkolnictwa ogólnokształcącego. Początek polityki oświatowej dał Manifest PKWN z lipca 1944 roku. Zapowiadał on pełną demokratyzację szkół oraz zapewnienie bezpłatnego nauczania na wszystkich szczeblach. Projekt przebudowy systemu szkolnego opracowany przez Ministerstwo Oświaty Rządu Tymczaso­wego przedłożony został do zatwierdzenia KRN 4 maja 1945 roku, a następnie był przedmiotem dys­kusji na zjeździe Oświatowym w Łodzi w dniach 18-22 czerwca 1945 roku. Skupiono się głównie na reformie systemu szkoły powszechnej. Nie opraco­wano zamknięcia koncepcji reorganizacji gimnazjum i liceum ogólnokształcącego. Ustalono, że szkoła ogólnokształcąca miała się składać z trzech szczebli:

  • Nauczanie początkowe (klasy I-V)
  • Nauczanie średnie na poziomie gimnazjalnym (klasy VI-VIII)
  • Szkoła średnia na poziomie gimnazjalnym (klasy IX-XI)

Szkołą licealną miała być szkoła zawodowa i ogólnokształcąca przygotowująca do studiów wyższych. W rezultacie licea ogólnokształcące w latach 1945-1947 pozostały bez zmian organizacyjnych z okresu przedwojennego. Zmiany w programach nauczania dla klas gimnazjalnych i licealnych w tym okresie ograniczały się do usunięcia elementów obcych ideologicznie nowemu ustrojowi. Wprowadzono nowy przedmiot nauczania: “Wiedza o Polsce i świecie współczesnym” oraz narzucono nauczanie języka ro­syjskiego. Szkoły były zobowiązane do organizowa­nia uroczystości propagandowych.

Start oświaty w Polsce dokonywał się w niezmiernie trudnych warunkach. Ogromnemu zniszczeniu uległa baza materialna istniejących przed wojną szkół. Pracownie i pomoce zostały zniszczone w 70%. W 95% zniszczeniu uległy księgozbiory bi­bliotek przyszkolnych. Rozwój szkolnictwa zależał w dużej mierze od kadry nauczycielskiej. Ta grupa zawodowa w czasie II-ej wojny światowej poniosła dotkliwe straty. Wielu nauczycieli zginęło (7600), znaczną część wywieziono na roboty do Rzeszy. Pozyskanie inteligencji w nowych warunkach społecznopolitycznych nie było sprawą łatwą. Do pracy w szkołach stanęła mała liczba kadry nauczycielskiej i to w znacznej mierze nieprzygotowana do pracy z młodzieżą. W 1948 roku przeprowadzono reformę szkolnictwa (wprowadzoną w życie 4 maja 1948). Obowiązywała wtedy szkoła ogólnokształ­cąca stopnia podstawowego i licealnego (siedem klas SP i cztery klasy liceum). Nazywana była popular­nie jedenastolatką. Nowe programy wprowadzono w roku szkolnym 1949/1950. Nowymi przedmiota­mi w klasach licealnych były: nauka o społeczeń­stwie, astronomia i logika. Na kongresie zjednocze­niowym PPR i PPS (15-21 grudnia 1948 roku) Mi­nister Oświaty sprecyzował kierunki polityki oświa­towej. W Deklaracji Ideowej PZPR zostały sformu­łowane ogólne założenia w zakresie kultury i oświaty. Zwrócono uwagę na stworzenie kultury socjalistycznej i podniesienie poziomu ideowego szkolnictwa. Rozpoczęto ofensywę ideologiczną w pracy wycho­wawczej opierając się i wykorzystując dorobek pe­dagogów radzieckich. Ogólnie szkoła uległa napie­rającemu odgórnie upolitycznieniu.

O potrzebie reformy szkolnictwa dyskutowano na Zjeździe Oświatowym w Warszawie w maju 1957 roku. 15 lipca 1961 roku Sejm uchwalił ustawę o rozwoju systemu oświaty i wychowania. Był to pierw­szy akt prawny, który normował całość spraw na­uczania i wychowania oraz ustalał zasady ustroju szkolnego. Ustawa wprowadzała 8-klasową szkołę podstawową oraz 4-letnie licea dla absolwentów tych szkół. Do zreformowanych szkół wprowadzono: wychowanie techniczne, muzyczne i plastyczne oraz zajęcia fakultatywne i przysposobienie zawodowe. W miejsce “nauki o Polsce i świecie współczesnym” wprowadzono “Wychowanie Obywatelskie” (od l969 roku “Propedeutyka nauki o społeczeństwie”). Wprowadzono koncepcję klas profilowa­nych: matematyczno-fizycznych, biologiczno-che­micznych i humanistycznych. W latach 70-tych po­stulowano upowszechnienie szkolnictwa ogólno­kształcącego, co znalazło swój wyraz w uchwale Sejmu PRL z 13 października 1974 roku. Ogólne założenia programowe przewidywały utworzenie 10-letniej szkoły ogólnokształcącej wraz z 2-letnią szko­łą specjalizacji kierunkowej w miejsce dotychcza­sowego liceum. Były to wzory rozwiązań NRD-owskich i radzieckich. Ogólna krytyka i niezadowo­lenie środowisk nauczycielskich oraz Raport o Sys­temie Oświaty w PRL z 1973 roku opracowany przez prof. Jana Szczepańskiego przyczyniły się do tego, że nie wprowadzono nowego pomysłu do realizacji. Decyzją Sejmu z 26 stycznia 1982 roku licea ogól­nokształcące miały nadal funkcjonować w oparciu o ustawę z 1961 roku. W obecnej chwili uczestni­czymy we wprowadzeniu II-ego etapu reformy Sys­temu Edukacji. Wspomniana reforma zakłada 6-let-nią szkołę podstawową oraz 3-letnie gimnazjum jako obowiązkowe. Uczeń kończący gimnazjum, będący zazwyczaj w wieku 16 lat, ma w nowym systemie edukacji dwie drogi kształcenia do wyboru: • Naukę w trzyletnim liceum profilowanym, po któ­rym może zdobywać kwalifikacje zawodowe w szkole policealnej lub po zdaniu egzaminu ma­turalnego, ubiegać się o przyjęcie na studia, ewen­tualnie podjąć pracę;

  • Naukę w dwuletniej szkole zawodowej, przygotowującej do egzaminu zawodowego.

Uczeń, który ukończył szkołę zawodową ma możliwość, korzystając z zasady pełnej drożności polskiego systemu edukacji, kontynuowania nauki w liceum uzupełniającym – dwuletniej szkole ogólnokształcącej przygotowującej absolwentów szkół zawodowych do egzaminu maturalnego. Świadec­two ukończenia liceum uzupełniającego, analogicz­nie jak liceum profilowanego, daje uczniom możliwość kontynuowania nauki w większości szkół policealnych. Świadectwo dojrzałości stwarza szansę ubiegania się o przyjęcie na studia.

2. Budowanie szkolnictwa na Dolnym Śląsku

14 marca 1945 roku Rada Ministrów powołała 4 cztery okręgi administracyjne dla Ziem Zachodnich i Północnych, w tym II okręg Dolnego Śląska, przeorganizowany w 1946 roku w województwo wrocławskie. W ślad za oddalającą się linią frontu na Dolny Śląsk żywiołowo zaczęli napływać pierw­si osadnicy. Przybywały zorganizowane transporty Polaków z kresów wschodnich zmuszonych do opuszczenia terenów dawnej Polski. Trwały też po­wroty z Zachodu. Skład ludności w województwie wrocławskim w owym czasie kształtował się w spo­sób następujący: 51,87% – repatrianci; 47,62% prze­siedleńcy reemigracji; 0,5% ludność autochtonicz­na. Na Dolnym Śląsku jako jednym z pierwszych zaczęto organizować odcinek oświaty. Pierwszą in­stytucją był Wydział Oświaty przy Urzędzie Pełno­mocnika Rządu na okręg Administracyjny Dolnego Śląska na czele ze Zdzisławem Olechnowskim. Utworzono go w maju 1945 roku. Początkowo siedzibą Wydziału była Trzebnica, a następnie Legnica. We wrześniu tegoż roku Wydział został prze­kształcony w Kuratorium Okręgu Szkolnego Wro­cławskiego z Janem Dębskim na czele i siedzibą we Wrocławiu. Jeszcze przed zakończeniem roku szkol­nego 1944/1945 powstało w Kłodzku pierwsze na Dolnym Śląsku gimnazjum ogólnokształcące oraz we wrześniu 1945 roku gimnazjum i liceum ogól­nokształcące na terenie Wrocławia. Po I Zjeździe Dyrektorów Szkół Średnich we Wrocławiu w dniach 7-8 października 1945 roku nastąpił dalszy wzrost liczby szkół średnich państwowych i prywatnych. Tworzono je w oparciu o zarządzenie Ministra Oświaty z dnia 16 lipca 1945 roku. W tym pionier­skim okresie istniało przekonanie, że Dolny Śląsk dysponuje dobrą bazą materialną. Budynki szkół poniemieckich w okresie działań wojennych służyły niejednokrotnie jako szpitale wojskowe i kosza­ry. Po wojnie okazało się, że były zniszczone i wy­magały gruntownych remontów. Brak było również pomocy naukowych i sprzętu szkolnego, który bar­dzo często znajdował się w posiadaniu mieszkań­ców. Największym jednak problemem na Dolnym Śląsku był brak polskich książek. Szczególnie kło­potliwe było to w przypadku organizowania liceów ogólnokształcących.

Rola dyrektorów i administracji szkolnej sprowadzała się do zdobywania pomocy naukowych, sprzętu szkolnego i książek. Korzystano ze wszystkich moż­liwych środków i przy pomocy najbardziej nieraz wyszukanych metod. Bohaterami pierwszego okre­su budowy szkolnictwa byli również nauczyciele. Pierwsi nauczyciele napływali na Dolny Śląsk po­dobnie jak pozostałe masy osadników z różnych stron kraju, z byłych kresów wschodnich oraz z zagrani­cy. Pod koniec roku szkolnego 1945/1946 liczba nauczycieli wykwalifikowanych w 30 istniejących szkołach ogólnokształcących dochodziła ledwie 50%. Brakowało zwłaszcza nauczycieli matematyki, fizyki oraz zajęć plastycznych. Nauczycieli zra­żały szczególnie warunki bytowe. Bardzo skromne zarobki przyczyniały się do przeciążania dużą licz­bą zajęć prowadzonych głównie w celu utrzymania się. Niejednokrotnie nauczyciele korzystali z przy­działów żywnościowych i paczek UNRA.

Tempo wzrostu szkolnictwa średniego ogólnokształcącego zdynamizowało się w pierwszym 4-le-ciu powojennym. Powstały wtedy 44 szkoły ogól­nokształcące. W dalszych latach nastąpiło zwolnie­nie tempa tworzenia szkół ogólnokształcących, głów­nie ze względu na niezbyt liczne roczniki urodzone podczas wojny. Zagęszczenie liceów rozpoczęło się dopiero wtedy, gdy do bram szkół dotarło pokolenie powojennego wyżu demograficznego. W latach 1954-1964 liczba uczniów w szkołach średnich ogólnokształcących wzrosła o ponad 300%. Spadek li­czebności uczniów zauważa się na przełomie lat 70-tych i 80-tych. W latach 80-tych zauważyć można było olbrzymi wzrost wyników nauczania. Ponie­waż na przełomie lat 80-tych i 90-tych rozpoczął się gwałtowny napływ młodzieży do liceów ogólno­kształcących na Dolnym Śląsku powstało wiele no­wych placówek szkolnictwa średniego ogólnokształ­cącego. Tak, to Dolny Śląsk w ciągu 50-ciu lat stał się jednym z lepiej rozwiniętych obszarów kraju. Przyczyniła się do tego w dużej mierze również oświata, przed którą zawsze stało trudne zadanie in­tegrowania, kształcenia i wychowywania zróżnico­wanego wewnętrznie społeczeństwa regionu dolnośląskiego.

3. Organizacja oświaty w powojennym Lubinie

Walki o wyzwolenie Lubina zakończyły się 7 lutego 1945 roku. Polskie władze cywilne przejęły zarząd nad Lubinem dopiero 2 maja 1945 roku. W Lubinie było już kilkudziesięciu Polaków (z niewielką liczbą dzieci), głównie przesiedleńców z cen­tralnych rejonów kraju. Po utworzeniu placówki Pań­stwowego Urzędu Repatriacyjnego do Lubina zaczę­ły przyjeżdżać kolejowe transporty repatriantów mieszkańców województw kresowych. Pierwszy przybył na początku lipca 1945 roku z 68 rodzina­mi, drugi w sierpniu, a następny w połowie wrze­śnia. Chociaż przyjazdy te nie zaważyły na poważ­nym wzroście liczby mieszkańców, to w Lubinie i najbliższej okolicy osiedliły się rodziny ze znacz­ną ilością dzieci, dla których należało tworzyć szko­ły. Pierwsze szkoły podstawowe zorganizowały oso­by z powołania i zdolnościami pedagogicznymi, ale z niekoniecznie udokumentowanym wykształce­niem. Powstały one w większych miejscowościach powiatu. Ogółem w pierwszym roku szkolnym 1945/ 1946 naukę w utworzonych placówkach pobierało 1412 uczniów, z którymi pracowało 35 nauczycieli. Tylko w Lubinie i Rudnej były to szkoły 7-klasowe, w pozostałych miejscowościach działały szkoły głównie 4-klasowe.

Miejscowość rozpoczęcianauki Data Liczba uczniów Liczba nauczycieli
 1 Lubin 1 IX 1945 198 6
 2 Rudna 1 IX 1945 135 5
 3 Składowice 1 IX 1945 60 2
 4 Chocianów 1 X 1945 155 4
 5 Krzeczyn Wielki 1 X 1945 44 1
 6 Sucha Górna 1 X 1945 17 1
 7 Szklary Dolne 1 X 1945 76 2
 8 Górzyca 16 XI 1945 59 1
 9 Raszowa 25 XI 1945 58 1
 10 Chocianowiec 3 XII 1945 115 3

 

Tabela l. Wykaz szkół powszechnych w powiecie lu­bińskim w 1945 roku

W maju 1945 roku z inicjatywy PRN powołany został Obywatelski Komitet Organizacji Szkoły Średniej w Lubinie. Praca Komitetu zakończyła się sukcesem i 1 września 1948 roku uruchomiono pierwszą szkołę średnią. Dyrektorem Liceum Ogólnokształcącego został Jan Początek. Pierwszych 16-tu maturzystów ukończyło lubińskie liceum w roku 1951. Liceum funkcjonowało aż do czerwca 1967 roku razem z podstawówką jako tzw. 11-latka. Prze­łomowe znaczenie miało odkrycie złóż rudy miedzi pomiędzy Lubinem a Głogowem. Rozwój przemy­słu miedziowego w istotny sposób wpłynął na sieć szkolną w Lubinie. W latach 1961-1989 uruchomio­no 14 placówek oświatowych. Wszystkie szkoły bu­dowane były według typowych projektów z salami lekcyjnymi, salami gimnastycznymi i boiskami przy­szkolnymi. Jedna ze szkół (SP nr7)ze względu na swój sportowy profil, posiadała również basen. Ba­sen wybudowano również w 1993 roku przy SP nr 13 (obecnie-zespół szkół nr 2). Z dniem 1 września uruchomiono Samorządową Szkołę Podstawową -SP nr 4, (obecnie Zespół Szkół nr 4). W 1990 roku powołano w Lubinie Koło nr58 Społecznego Towa­rzystwa Oświatowego, przy którego wsparciu i z ini­cjatywy mgr Urszuli Zboruckiej utworzono Szkołę Społeczną (w budynku osiedlowego żłobka na ulicy Wroniej, a następnie na ulicy Pawiej). 1 września 1987 roku rozpoczęło pracę II Liceum Ogólnokształcące, którego dyrektorem został mgr Stanisław To­czek. Kolejne, III Liceum Ogólno­kształcące uruchomiono 1 września 1989 roku w budynku Technikum Górnictwa Rud. 1 września 1992 roku w obiekcie po Szkole Podstawowej nr 13 otwarto IV Liceum Ogólnokształcące (obecnie Zespół Szkół nr 2). 1 września 1992 roku uruchomiono w Lubinie pierwszą prywatną szkołę średnią – Salezjań­skie Liceum Ogólnokształcące im. Św. Jana Bosko. Szkoła kierował ks. mgr Piotr Dziubczyński. Przemysł miedziowy wpły­nął na rozwój szkolnictwa zawodowego. 1 września 1962 roku powstała w Lubinie Zasadnicza Szkoła Górnicza i Technikum Górnicze dla Pracujących. W 1973 roku uruchomiono Zespół Szkół Technicznych Górnictwa Rud KGHM im prof. dr Bolesława Kru­pińskiego oraz Zespół Szkół Górniczych ZG “Lu­bin” im. Stanisława Matuszczaka przy ulicy Legnic­kiej (obecnie Zespół Szkół nr 3). 1 września 1966 otwarto Zasadniczą Szkołę Handlową. W 1968 roku utworzono Zasadniczą Szkołę Budowlaną przy Lubińskim Przedsiębiorstwie Budowlanym z siedzibą w Księginicach (obecnie Zespół Szkół Budowlanych ma swą siedzibę przy ulicy Księcia Ludwika w Lu­binie). 1 września rozpoczęło rok szkolny Liceum Medyczne, które w roku 1999 przekształcono w Liceum Techniczne. Utworzone w 1991 roku Prywat­ne Studium Zawodowe przekształcono obecnie w Zespół Szkół Odzieżowych. Obraz lubińskiej oświaty byłby niepełny, gdyby nie wspomnieć o ważnej placówce oświatowej, jaką niewątpliwie jest Szkoła Muzyczna, którą utworzono na bazie Społecznego Ogniska Muzycznego zało­żonego w 1957 roku przez Jana Zielonego. Szkołę Muzyczną I-ego stopnia uruchomiono 1 września 1975 roku. Pierwszym dyrektorem była mgr Elżbie­ta Gwoździewicz-Cesarz. Sieć szkolna korygowana jest na bieżąco, stosownie do zachodzących zmian demograficznych, zapotrzebowania społecznego i możliwości organizacyjnych. Swoistą rolę w lubińskim systemie oświaty pełni Poradnia Psychologicz­no-Pedagogiczna (dawniej Powiatowa Poradnia Wychowawczo-Zawodowa). Miejscowe potrzeby sprawiły, iż samorząd Lubiński w 1994 roku utwo­rzył Miejski Ośrodek Profilaktyki i Wczesnej Tera­pii Uzależnień. Dyrektorem placówki jest mgr Krzysztof Tkaczyk. Znaczną rolę w życiu młodzie­ży Lubina pełni Młodzieżowy Dom Kultury utwo­rzony 9 grudnia 1969 roku. Jego organizatorem i pierwszym dyrektorem był Stanisław Tokarczuk. Obecnie ze względu na wprowadzenie reformy Sys­temu Edukacji sieć szkolnictwa w mieście uległa znacznemu przeorganizowaniu.

4. Najstarsza szkoła Lubińska i jej dorobek

Start najstarszej szkoły Lubina odbywał się w bardzo trudnych warunkach. Wraz z osadnikami do Lubina przybyły Maria Petion i Jadwiga Przondo, które już w sierpniu 1945 roku zorganizowały pierwszą placówkę oświatową w mieście – Szkołę Pod­stawową z tymczasową siedzibą przy ulicy Odro­dzenia 32 (dawna ulica Dworcowa – siedziba wła­ściciela Fabryki Mechanizmów Fortepianowych), obecnie Młodzieżowy Dom Kultury. Do końca roku szkolnego przybyły jeszcze dwie nauczycielki: Ja­dwiga Początkowa i Paulina Dudowa. Zmartwieniem rodziców i nauczycieli był brak odpowiedniego wy­posażenia szkoły. Charakterystyczny dla ówczesnych zespołów klasowych był dość zróżnicowany wiek uczniów oraz różnica ich poziomów wiedzy. Utwo­rzony Komitet Rodzicielski, któremu przewodniczył Jan Berezowski udzielał szkole wszechstronnej po­mocy m.in.: dożywianie uczniów czy zbiórka ksią­żek do tworzącej się biblioteki szkolnej. W drugim roku istnienia szkoły grono nauczycieli powiększy­ło się o kolejne osoby: Julię Lityńską i Emilię Szumilską. Szkoła kierowała Jadwiga Przondo. Księgo­zbiorem opiekowała się Emilia Szumilska, która rów­nież zajmowała się “szkolną kuchnią” czyli doży­wianiem. W pierwszym roku działalności szkoły nauczyciele nie otrzymywali wynagrodzenia w for­mie pieniężnej lecz w postaci ekwiwalentu (tkaniny, cukier, mąka, konserwy itp.) Przeprowadzka do nowego obiektu nastąpiła w 1947 roku. Dyrektorem szkoły został przybyły z Francji po zakończonych działaniach wojennych Jan Początek. Kadrę peda­gogiczną szkoły w tym czasie stanowili: P.Andrejko; S.Bander; P.Dudowa; P.Gajewska; A.Unicka; K.Moskwa; Jadwiga i Jan Początkowie. Dobrze ukła­dała się współpraca z władzami miasta i społeczeń­stwem. Dzięki temu szkoła była zaopatrzona w wę­giel, koks, drewno oraz najważniejsze pomoce na­ukowe do fizyki, chemii, biologii i geografii.

W maju 1948 roku z inicjatywy PRN powołany został Obywatelski Komitet Organizacji Szkoły Średniej w Lubinie. 1 września 1948 roku pracę rozpoczęło Liceum Ogólnokształcące w Lubinie z dy­rektorem Janem Początkiem. W pierwszym roku działalności kadrę nauczycielską stanowili: P.Andrej-ko; mgr S.Bander; M.Czajkowska-Kawa; P.Dudo­wa; A.Unicka; F.Koński i Z.Rawska. Nauczyciele nie posiadający wyższego wykształcenia dokształcali się na dwuletnich studiach zaocznych. W 1950 roku zaangażowano do pracy sekretarkę Elżbietę Kost-kównę, (opłacaną przez Komitet Rodzicielski). W tym też roku zainstalowano w szkole aparat telefo­niczny i urządzenie radiowe, składające się z radio­odbiornika i 20 głośników. Patronat nad szkołą ob­jęła Fabryka Mechanizmów Fortepianowych (naj­większy zakład produkcyjny wmieście). 1 września 1950 roku szkoła stała się kompletną 11-łatką. Wie­le emocji przeżyła szkoła i rodzice w maju 1951 roku, kiedy to do pierwszego w dziejach szkoły egzaminu dojrzałości przystąpiło 16 abiturientów 5 dziewcząt i 11 chłopców). Wszyscy absolwenci złożyli dyrek­torowi meldunek o włączeniu się do akcji żniwnej (działania szkoły w owym czasie były mocno zwią­zane z polityką kraju).

W pierwszej połowie lat 50-tych młodzież licealna stanowiła 30% wszystkich uczniów szkoły 11-letniej. Liczba uczniów w klasach szkoły podstawo­wej zmniejszyła się w 1952 roku, kiedy to na terenie miasta powstała druga szkoła podstawowa. Warun­ki przebywania uczniów w szkolnych murach nie­wiele się zmieniły. W dalszym ciągu szkoła podstawowa zajmowała parter, a klasy licealne wyższe kondygnacje w budynku przy ulicy Kopernika 7. Nauczyciele mieszkali w budynku obok szkoły (ulica Kopernika 8), zajmowali też piętro drewnianej willi za szkoła oraz budynek przy ulicy Kopernika 16 (obecnie Poradnia Psychologiczno-Pedagogicz­na). W owym czasie najwyższym wyróżnieniem dla uczniów był “Dyplom Przodownika Nauki i Pracy Społecznej”. Tylko nieliczni uczniowie po bardzo dobrze zdanej maturze otrzymali takie dyplomy. W roku szkolnym 195 l/1952dyplom otrzymali: Witold Dudek i Adam Początek, a w roku szkolnym 1953/ 1954 Anna Duda i Hilary Rozwadowski.

Odkrycie złóż rud miedzi i rozpoczęcie ich eksploatacji było punktem zwrotnym w rozwoju całego regionu i liceum również. W roku szkolnym 1960/ 1961 do szkoły uczęszczało 628 uczniów szkoły podstawowej i 137 licealistów. Nastał okres pomyśl­ny do przeprowadzenia prac remontowych oraz wzbogacenia szkoły w pomoce naukowe. W roku 1956/1957 zabezpieczono szkołę przed wilgocią i gruntownie urynniono. W roku szkolnym 1963/ 1964 odmalowany został cały budynek szkolny, ko­rytarze wyłożono posadzkami, a sale lekcyjne płyt­kami PCV. Założono także szatnię i odnowiono bo­isko szkolne. Dzięki staraniom nauczycielki chemii L.Kowalskiej w 1962 roku urządzono gabinet che­miczny. W 1964 roku dzięki zaangażowaniu nauczy­cielki Z.Pieńkowskiej urządzono gabinet biologicz­ny. Od 1964 roku dokonała się zmiana w organiza­cji pracy szkoły poprzez przejście z systemu klaso­wego na nauczanie w pracowniach i klasopracowniach. Rozpoczęto pracę w klaso pracowniach, któ­re urządzali nauczyciele języka polskiego, języka francuskiego, języka niemieckiego, języka rosyjskiego, historii, geografii, matematyki i przysposobie­nia obronnego. W szkole funkcjonował gabinet le­karski i stomatologiczny. W roku szkolnym 1963/ 1964 wychodząc naprzeciw potrzebom środowiska lokalnego utworzono Liceum dla Pracujących. Rok szkolnym 1964/1965 był jednym z najważniejszych w historii szkoły – stała się ona w pełni tylko szkoła średnią – Liceum Ogólnokształcącym w Lubinie.

Wyjątkowo przykry fakt przeżyła szkoła 23 grudnia 1964 – zmarł jej dyrektor Jan Początek. Nowym dyrektorem została mgr Zofia Pieńkowska. W 1967 roku powołano Społeczny Komitet budowy sali gimnastycznej, którego przewodniczącym został mgr Kazimierz Styś. Dzięki pomocy MRN, zakładu opie­kuńczego PBMH, olbrzymiego zaangażowania ro­dziców, nauczycieli i uczniów zgromadzono środki finansowe i rozpoczęto budowę sali gimnastycznej. Nowa sala miała być dragą pełnowymiarową salą w mieście. Opracowano nawet plan budowy basenu kąpielowego, który miał znaleźć swoje miejsce w sąsiedztwie liceum. Do realizacji tego projektu nie doszło jednak. Od 1965 roku liceum było miejscem, gdzie odbywały się różne uroczystości środowisko­we, miejskie i szkolne. Dla uczczenia 1000-lecia Państwa Polskiego zorganizowano w 1966 roku sze­reg uroczystości o zasięgu środowiskowym i wojewódzkim. Imprezy towarzyszące, konkursy, spotka­nia upamiętniły ten bardzo ważny jubileusz. Zorga­nizowano “Wiosnę Młodego Lubina”, wystawy “Hi­storia PRL i jej osiągnięcia” i “Ziemie Odzyskane” oraz spotkanie z ludźmi zasłużonymi dla Lubina i pi­sarzem Jalu Kurkiem. 4 maja 1968 roku odbyła się uroczystość nadania szkole imienia Mikołaja Koper­nika. Z tej okazji ufundowany został szkole sztan­dar oraz wmurowano tablicę pamiątkową. I Zjazd Absolwentów oraz obchody jubileuszu 20-leciasz-koły uzmysłowiły wszystkim obecnym, że liceum które swoją działalność rozpoczęło w 1948 opuściło 471 absolwentów. Od roku 1970/1971 rozpoczęto edukację w klasach sprofilowanych: matematyczno-fizycznych, humanistycznych, biologiczno-chemicz­nych i sportowych. Wprowadzono także naukę ję­zyka obcego według rozszerzonego programu. Od­bywały się także zajęcia w grupach fakultatywnych: humanistycznej, biologiczno-chemicznej, matema­tyczno-fizycznej, ekonomiczno-geograficznej oraz przysposobienia zawodowego. 27 września 1973 roku uroczyście obchodzono jubileusz 25-lecia szkoły. Odbył się także II Zjazd Absolwentów. W czasie przygotowanych uroczystości oddano też do użytku budowaną salę gimnastyczną. Lata 70-te i 80-te były bardzo bogate w sukcesy w dziedzinie dydaktyki i wychowania. Młodzież startowała we wszystkich możliwych konkursach i współzawodnictwach środowiskowych, wojewódzkich, regionalnych i ogól­nopolskich, zdobywając zawsze najwyższe laury. W 1974 roku liceum przystąpiło do “Klubu Otwar­tych Szkół”, a w 1978 znalazło się na liście 18-tu szkół w Polsce wyróżnionych i nagrodzonych przez Ministra Oświaty i Wychowania. W roku szkolnym 1979/1980 Przyznano szkole status Szkoły Stowa­rzyszonej UNESCO. Systematyczna i rzetelna pra­ca dydaktyczna i wychowawcza nauczycieli oraz zro­zumienie ważności nauki przez rodziców i zaanga­żowanie uczniów zawsze przyczyniały się do wła­ściwego pojmowania rzeczywistości często bardzo “zawirowanej” w naszym kraju. Szkoła zawsze wła­ściwie pełniła swoje funkcje dydaktyczno-wycho­wawcze oraz socjalno-opiekuńcze. W latach 80-tych i 90-tych wykonano wiele prac remontowych i ada­ptacyjnych, doposażono i wzbogacono istniejące pra­cownie oraz utworzono nowe zgodnie z nowymi trendami. Nawiązano ścisłą współpracę z Instytu­tem Chemii Uniwersytetu Wrocławskiego (1978) poprzez udział uczniów klas sprofilowanych w za­jęciach laboratoryjnych z chemii prowadzonych przez pracowników naukowych Instytutu. Nawiąza­no współpracę ze szkołami we Francji (1986) i Niemczech (1991), która trwa do dnia dzisiejszego. Wy­miany młodzieży pomiędzy zaprzyjaźnionymi szko­łami służą nie tylko uczniom, ale także kształtują właściwy wizerunek Polski wśród naszych sąsiadów. Wymiany dają jednocześnie naszym uczniom moż­liwość wszechstronnej edukacji językowej. Właści­wy i wszechstronny rozwój uczniów umożliwia wprowadzenie wielu innowacji do dydaktyki. W tej dziedzinie szkoła ma wiele osiągnięć. Klasy rozsze­rzające edukację ekologiczną, informatyczną, praw­niczą, dziennikarską, turystyczną, menedżerską i pedagogiczną. Cieszą się one dużym powodzeniem wśród uczniów przychodzących do naszego liceum. Od 1991 roku do chwili obecnej 24 klasy ukończyły naukę realizując programy autorskie. Bardzo ważną rolę w życiu szkoły odgrywa Samo­rząd Uczniowski, który w historii szkoły zapisał się wielkimi literami. Poza tym, że jest animatorem życia wewnętrznego w szkole, jego przedstawiciele uczestniczą w tworzeniu wielu dokumentów w oparciu o które funkcjonuje szkoła: Statut Szkoły, Wewnątrzszkolny System Oceniania, regulamin Uczniowski (i inne regulaminy) czy Statut Klubu Europejskiego. Z inicjatywy Józefa Wyspiańskiego oraz przy udziale Samorządu Uczniowskiego 21 października 1987 roku powstało pismo uczniowskie “Podławek”. Wiele szkolnych uroczystości ini­cjowanych jest bądź odbywa się przy współudziale samorządu Uczniowskiego, np.: Dzień samorządno­ści, Dni Patrona Szkoły, Dni Otwartych Drzwi Szko­ły. “Panoramy Klasowe” (istniejące od 1983 roku) dają uczniom możliwość zrealizować się organiza­cyjnie, literacko, plastycznie, muzycznie, a nieraz naukowo, sprawnościowo i fizycznie. Uczniowie chętnie włączają się do realizacji największych przedsięwzięć szkoły. Obchody 700-lecia Lubina zorganizowane wspólnie z towarzystwem Miłośni­ków Ziemi Lubińskiej, coroczne Festiwale Piosenki Francuskiej, obchody 50-lecia szkoły wskazują jak wielki potencjał sił twórczych ukryty jest w naszych uczniach oraz jak bardzo młodzież potrzebuje zrealizować się nie tylko naukowo. Pomysłowość, od­powiedzialność, zorganizowanie, ale przede wszyst­kim wielkie oddanie sprawie to cechy współczesnych uczniów i kierujących nimi nauczycieli. Przez wszystkie lata istnienia szkoły współpraca z rodzica­mi układała się zawsze bardzo dobrze. Rodzice rozu­mieli zawsze potrzeby szkoły, chętnie włączali się w różne oddziaływania wychowawcze nauczycieli, któ­rych celem było wspólne wychowanie wartościowych ludzi. Dzięki takim cechom naszych uczniów, ich ro­dziców i pracujących w szkole nauczycieli, pomimo wszelkich trudności – ciągle trwamy!

Trudności są zauważalne na każdym kroku i przez wszystkich myślących obywateli. Niedofinansowanie szkoły jest przyczyną długów, niszczejącej bazy, braku właściwej opieki pozalekcyjnej nad młodzie­żą, stopniowego likwidowania takiej działalności szkoły, która była dla niej charakterystyczna i pre­stiżowa. Zaniechanie współpracy z Instytutem Che­mii (trwającej 20 lat), likwidacja stołówki szkolnej (istniała od 1984 roku), brak środków na realizację rozszerzonego programu nauki języków obcych (istniała od 1980 roku), minimalny podział na grupy na takich przedmiotach jak fizyka, chemia, biologia bardzo zubożają szkołę i nie świadczą o właściwym zrozumieniu przez władze celów dydaktycznych, wychowawczych i opiekuńczych, jakie ma do speł­nienia szkoła.

Biografia:

  1. Biliński Jan, Historia Lubina
  2. Szymańska Barbara, I Liceum Ogólnokształcące im. M. Kopernika w Lubinie w latach 1948-1992. (praca magisterska – Uni­wersytet Wrocławski)
  3. I Liceum Ogólnokształcące im. M. Kopernika w Lubinie 1948-1998, pod red. B: Tokarskiej; J. Wyspiańskiego,
  4. Źródła rękopiśmienne archiwum liceum (kroniki szkoły, kroniki klasowe, protokoły posiedzeń Rady Pedagogicznej)
  5. Lubin – zarys rozwoju miasta na przestrzeni wieków, pod red. K. Matwijowskiego.

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany.

Time limit is exhausted. Please reload the CAPTCHA.